VWCCM#003 จุดเริ่มต้น
ในวันหนึ่ง เมื่อเขาได้ยินนักเรียนชายสองสามคนกล่าวถึงเกมออนไลน์เสมือนจริงที่กำลังจะเปิดตัว กู่เฟยก็ราวกับจะได้พบแสงแห่งความหวัง
เขารู้ว่าเทคโนโลยี VR หมายถึงอะไร แม้ว่าจะไม่สามารถแสดงความสามารถในโลกแห่งความจริงได้ แต่เขาก็ยังสามารถแสดงความสามารถในโลกเสมือนจริงได้ เขาซื้อชุดอุปกรณ์ VR ทั้งหมดมาในวันนั้น และตั้งใจว่าจะเล่นอาชีพนักสู้ เพราะเป็นอาชีพที่มีความคล่องแคล่วว่องไวและใช้ทุกส่วนของร่างกายในการต่อสู้ นี่เป็นอาชีพที่เหมาะสมที่สุดที่จะให้เขาได้แสดงความสามารถอออกมา
แต่เพราะความผิดพลาดจากอาฟา ทำให้เขาต้องมาเล่นเป็นจอมเวทย์ซึ่งเป็นอาชีพที่อ่อนแอเปราะบางและมีความสามารถในการต่อสู้ระยะประชิดที่ต่ำที่สุดในเกม
ในตอนแรก เขารู้สึกหดหู่และสิ้นหวังเป็นอย่างมาก แต่หลังจากได้ต่อสู้กับอัศวินกลุ่มนั้น เขาก็ตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่น่าหดหู่ขนาดนั้น สำหรับเขาที่มีทักษะและประสบการณ์ในการต่อสู้สูงล้ำ เพียงแค่เลือกลงคะแนนสภานะไปยังค่าความแข็งแกร่งและความว่องไว มันก็ไม่สำคัญว่าเขาจะเล่นอาชีพที่อะไร
แม้การได้เล่นอาชีพนักสู้จะเหมาะสมกับวิชากังฟูของเขามากที่สุด แต่การเล่นจอมเวทย์ที่ลงค่าสถานะเพื่อสงเสริมวิชากังฟูก็ไม่ได้แย่ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะเล่นเป็นจอมเวทย์กังฟู!
ในขณะที่เขากำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงของเด็กหนุ่มก็เรียกสติของเขากลับมา
"ครู!" อาฟากล่าว เขาทำอะไรไม่ถูกในสถานการณ์เช่นนี้
เมื่อกู่เฟยได้สติ เขาก็ตรงไปประคองชายผู้น่าสงสารที่ถูกพวกชายตัวโตรุมทำร้ายขึ้นมา
"นายรู้สึกเป็นไงบ้าง?"
"ผมไม่เป็นไร!" ชายคนนั้นกล่าวและค่อยๆลุกขึ้นยืน แม้บนใบหน้าจะเต็มไปด้วยรอบบอบช้ำ แต่เขาก็ดูเป็นชายที่สุขุมเยือกเย็นและดูชาญฉลาด มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนสุภาพและนุ่มนวลอย่างเขาจะถูกเลือกเป็นเป้าหมายในการกลั่นแกล้ง
กู่เฟยและอาฟาพยุงชายหนุ่มไปยังลานน้ำพุซึ่งอยู่ตรงกลางสี่แยกและประคองเขาให้นั่งลง ชายคนดังกล่าวหันไปตักน้ำในบ่อน้ำพุขึ้นมาล้างหน้า เขาดูมีชีวิตชีวิตขึ้นและหันมากล่าวทักทาย "ยินดีที่ได้พบคุณ ผมชื่อรอยยิ้มที่หายไป"
เพียงแค่ได้ยินกู่เฟยก็เข้าใจได้ในทันทีว่านี่เป็นชื่อในเกมของอีกฝ่าย
“ฉัน เมาพันไมล์” กู่เฟยประกาศชื่อของตนเองออกไป นี่เป็นชื่อที่อาฟาเป็นคนตั้ง มันทำให้เขาดูราวกับเป็นพวกขี้เมา
พวกเขาทั้งสองจับมือกัน รอยยิ้มที่หายไปไม่ได้สนใจอาฟา เพราะเขาพอจะดูออกว่าอาฟาเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ติดตามกู่เฟยมา
"นี่เป็นครั้งแรกที่เทคโนโลยีโลกเสมือนจริงถูกใช้ในเกมออนไลน์ ฉันรู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้จะต้องเกิดขึ้น แต่ก็ไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วแบบนี้" รอยยิ้มที่หายไปกล่าว
"นายพูดเหมือนตัวเองเป็นผู้พัฒนาของเกมนี้เลย?" กู่เฟยกล่าว
เมื่อได้ยินคำพูดของกู่เฟย อาฟาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาผ่านเกมออนไลน์มาหลายเกม การได้รู้จักเกมมาสเตอร์(GM)หรือพวกผู้พัฒนานั้นมีประโยชน์มากมาย ตั้งแต่เรื่องเล็กๆอย่างเรื่องข้อมูลที่คนทั่วๆไปไม่รู้ ไปจนถึงข้อมูลลับเพื่อให้ได้มาซึ่งไอเท็มระดับเทพ เมื่อผู้เล่นได้พบเกมมาสเตอร์พวกเขาก็มักจะกราบไหว้บูชาเยี่ยงบรรพบุรุษของตัวเอง
รอยยิ้มที่หายไปพยักหน้าและมองขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนจะกล่าว "เกมพาราเลลเวิลด์เพิ่งเริ่มได้ไม่นาน พวกเราก็ได้รับรายงานว่ามีกลุ่มบางกลุ่มอาศัยอาชีพและค่าสถานะที่แข็งแกร่งกว่าไปรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า ผมจึงเข้ามาเพื่อตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยตนเอง ไม่คิดเลยว่าจะได้รับประสบการณ์ตรงที่ชัดเจนถึงขนาดนี้"
"แล้วนายจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง?" กู่เฟยถาม
"ผมยังไม่รู้" รอยยิ้มที่หายไปตอบ "ต้องรอดูว่าฝ่ายเทคนิควางแผนยังไง เกมนี้ยังมีปัญหาอยู่อีกพอสมควร คงจะต้องใช้เวลาอีกซักพักถึงจะจัดการปัญหาต่างๆเหล่านี้ได้หมดได้"
เมื่อเห็นว่ารอยยิ้มที่หายไปเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า กู่เฟยกับอาฟาจึงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าตามอย่างช่วยไม่ได้ ขณะนี้ฝนกำลังตกปรอยๆ กู่เฟยไม่เข้าใจว่ารอยยิ้มที่หายไปมองขึ้นบนท้องฟ้าเพื่ออะไร หรือว่าเขาคิดที่จะใช้น้ำฝนล้างหน้า?
"พวกนายมองอะไรกันหรอ?" รอยยิ้มที่หายไปถามด้วยความสงสัย
"แล้วนายกำลังมองอะไรอยู่?" อาฟาตอบด้วยการถามกลับ
"ฉันไม่ได้มองอะไร ฉันแค่เลือดกำเดาไหลจึงต้องเงยหน้าขึ้น!" รอยยิ้มที่หายไปกล่าว
เมื่อรู้ถึงสาเหตุที่รอยยิ้มที่หายไปเงยหน้ามองขึ้นฟ้า พวกเขาทั้งสองก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก
หลังจากนั้นชั่วครู่ รอยยิ้มที่หายไปก็ก้มกลับหัวลงมาและกล่าว "ผมยังต้องไปตรวจดูที่อื่นอีก แล้วพวกคุณวางแผนจะทำอะไรต่อไป?"
"ฉันจะไปอัพเลเวล!" กู่เฟยตอบ หลังจากที่เขาได้รู้ว่าเขาจะสามารถใช้วิชากังฟูได้อย่างเต็มประสิทธิภาพหลังจากที่เพิ่มค่าสถานะ เขารู้สึกกระหายการเก็บเลเวลขึ้นมาในทันที
อาฟาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดกับรอยยิ้มที่หายไป"ผมอยากตามคุณไปด้วย"
รอยยิ้มที่หายไปยิ้มเหมือนรู้ทันและกล่าว "ฉันเป็นผู้ควบคุมความสมดุลภายในเกม นายอย่าหวังว่าจะได้ผลประโยชน์พิเศษอะไรจากการตามฉันไป "
เมื่อโดนรู้ทัน ใบหน้าของอาฟ่าก็กลายเป็นสีแดง เขาพยายามพูดแก้ต่าง "ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น ผมแค่อยากตามคุณไปเพื่อทำความคุ้นเคยกับเกม"
"งั้นก็ตกลง ไปกันเลยเถอะ!" รอยยิ้มที่หายไปยิ้มให้อาฟาก่อนจะหันไปถามกู่เฟย "แล้วคุณไม่อยากมาทำความคุ้นเคยกับเกมไปพร้อมกับพวกเราหรอ?" เขาพยายามเน้นคำว่า "คุ้นเคย" ซึ่งนั่นทำให้ใบหน้าของอาฟายิ่งแดงขึ้นไปอีก
"ไม่เป็นไร ไปทำสิ่งที่พวกนายต้องการเถอะ! " กู่เฟยโบกมือ
เมื่อทั้งสองแยกตัวออกไปแล้ว กู่เฟยก็ออกจากเขตเมืองหยุนตวนและตรงไปยังเขตเก็บเลเวลที่เหมาะสมในทันที
โดยทั่วๆไปแล้วบริเวณรอบๆเมืองมักจะเป็นสถานที่เก็บเลเวลของผู้เริ่มต้นเสมอ แม้แต่ในเกมนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น พวกมอนสเตอร์ก็เป็นมอนสเตอร์ทั่วๆไปเช่น แมว สุนัข กระต่าย และสัตว์ตัวน้อยน่ารักประเภทอื่นๆ ด้วยเทคโนโลยี VR สัตว์ตัวน้อยๆเหล่านี้จึงดูมีชีวิตชีวาและน่ารักสมจริงเป็นอย่างยิ่ง สิ่งที่น่าผิดหวังก็คือพวกมันอ่อนแอเกินไป มอนสเตอร์สุนัขพวกนี้ เพียงแต่โดนเขาโจมตีใส่เพียงแต่ครั้งเดียวก็ร้องออกมาอย่างน่าสงสารแล้ว
หลังจากที่ไล่เตะสุนัขไปสองครั้ง กู่เฟยก็ไม่สามารถทำใจเตะพวกมันได้อีก เมื่อเขามองไปรอบๆก็พบผู้เล่นส่วนใหญ่ก็เป็นเหมือนเขา มีเพียงแค่ส่วนน้อยที่จะสามารถฆ่าสัตว์น้อยน่ารักเหล่านี้ได้โดยไม่รู้สึกลำบากใจ แต่ในท้ายที่สุดพวกเขาก็โดนผู้เล่นคนอื่นๆมองมาด้วยสายตาที่รังเกียจ ทำให้ไม่อยากจะเก็บเลเวลอีกต่อไป
ผู้เล่นส่วนใหญ่จ้องมองไปยังสัตว์ตัวน้อยน่ารักเหล่านั้น พวกมันวิ่งเล่นและกระโดดไปมาไม่ได้มีพิษภัยอะไร บางตัวถึงกลับเข้ามาคลอเคลียอย่างเป็นมิตรแสดงให้เห็นถึงความน่ารักของพวกมัน
"เราจะเก็บเลเวลโดยการฆ่าพวกมันได้ยังไง” ชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวพร้อมกับวางอาวุธลง
"ใช่ พวกมันน่ารักเกินไป” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับนั่งลงแล้วก็อุ้มกระต่ายน้อยที่วิ่งมาหาเธอขึ้นมากอด "บริษัทเกมนี้คิดยังไงถึงได้สร้างมอนสเตอร์น่ารักๆแบบนี้ออกมาให้ผู้เล่นเก็บเลเวล!"
เหล่าผู้เล่นบริเวณนั้นเริ่มจับกลุ่มพูดคุยและแสดงความไม่พอใจต่อผู้พัฒนาเกม
สำหรับกู่เฟย เขาไม่คิดที่จะเสียเวลา หากเก็บเลเวลที่นี่แล้วทำให้รู้สึกลำบากใจ เขาก็แค่ต้องไปเก็บเลเวลที่อื่น
ยังไงเขาก็ไม่คิดที่จะใช้วิชากังฟูของเขาทำร้ายสัตว์ตัวน้อยน่ารักเหล่านี้อยู่แล้ว มันไม่ใช่เรื่องน่าภาคภูมิใจเลยที่จะใช้วิชาที่เขาทุ่มเทฝึกฝนมาทั้งชีวิตเพื่อทำร้ายสุนัขที่ไม่มีทางสู้ตัวหนึ่ง
เขาเดินต่อไปตามถนนสายหลักและค่อยๆห่างออกจากเมืองไปเรื่อยๆ ทิวทัศน์โดยรอบเป็นภูเขาที่ทอดยาวออกไปไกลสุดสายตา หลังจากที่เดินออกมาระยะหนึ่งแล้ว เขาก็ไม่เห็นสัตว์ตัวน้อยน่ารักเหล่านั้นอีก
เมื่อเขาเดินข้ามยอดเขาเล็กๆมาลูกหนึ่ง เขาก็พบกับสถานที่เก็บเลเวลแห่งใหม่ ชายที่มีหน้าตาอุบาทว์หลายคนกำลังนั่งล้อมรอบกองไฟกันอยู่ด้วยความเบื่อหน่าย
หลังจากสังเกตอยู่ชั่วครู่ กู่เฟยก็มั่นใจว่าคนพวกนี้ไม่ใช่ผู้เล่น แต่เป็นมอนสเตอร์ เพราะพวกเขาทั้ง 6 มีใบหน้า รูปร่างและการแต่งกายที่เหมือนกัน
มอนสเตอร์รูปร่างเหมือนมนุษย์เหล่านี้เป็นสิ่งที่กู่เฟยกำลังตามหา
"นี่สิถึงจะเป็นคู่ต่อสู้ที่เหมาะสม” กู่เฟยคิดและพุ่งตรงไปหาพวกมัน
พวกมันทั้งหกนั่งล้อมวงกัน เป็นธรรมดาที่จะมองเห็นรอบทิศทาง แต่พวกมันไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรในตอนแรกที่เห็นกู่เฟย พวกมันเริ่มลุกขึ้นหลังจากที่กู่เฟยเข้ามาในระยะของพวกมัน
"ว้าว! มีเหยื่อมาให้พวกเราเชือดแล้ว! รีบจับมันเร็ว!”
ถ้านี่เป็นเกมออนไลน์เกมอื่นๆที่มีมาก่อนหน้านี้ คำพูดเหล่านี้คงจะเป็นกรอบคำพูดที่แสดงขึ้นมาเหนือศีรษะของพวกมัน แต่ด้วยเทคโนโลยี VR ที่ถูกนำมาใช้ในเกมนี้ ทำให้คำพูดของพวกมันเป็นเสียงจริงๆ
พวกมันทั้งหกวิ่งเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง แม้แต่ความเร็วในการเคลื่อนที่พวกมันก็ยังเท่ากัน
การโจมตีของมอนสเตอร์ที่เป็น NPC พวกนี้ตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง หนึ่งในพวกมันใช้มีดสั้นแทงใส่กู่เฟย แต่เขาก็ใช้ความคล่องแคล่วเบี่ยงตัวหลบและต่อยสวนกลับไปได้อย่างงดงาม
การต่อสู้ครั้งนี้แต่ต่างจากการต่อสู้กับกลุ่มชายตัวโตครั้งก่อนหน้า เพราะการจู่โจมทำให้ HP ของอีกฝ่ายลดลง แม้ว่ามันจะเป็นการจู่โจมที่ค่อนข้างเบาของจอมเวทย์ แต่มันก็ยังสามารถสร้างความเสียหายให้กับมอนสเตอร์เหล่านั้นได้
มอนสเตอร์ที่ถูกชกจนตัวเซถอยหลังพยายามตั้งหลักและพุ่งกลับเข้ามาหากู่เฟยอีกครั้ง มีดสั้นในมือแทงออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ผลก็ยังคงเป็นเช่นเดิม กู่เฟยหลบการโจมตีอันแสนธรรมดาของมันและสวนกลับไปได้อย่างง่ายดาย
แม้มอนสเตอร์รูปร่างคนทั้งหกจะยืนล้อมเขาอยู่ แต่กลับเป็นเขาที่โจมตีพวกมันทั้งหกอยู่ฝ่ายเดียว พวกมันแต่ละคนอ่อนแอกว่าพวกอันธพาลที่เขาพบเจอก่อนหน้านี้เสียอีก
สิ่งนี่ทำให้เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ทุกสิ่งในโลกเสมือนจริงนี้มีความสมจริงเป็นอย่างยิ่ง แต่คงเป็นเพราะมอนสเตอร์พวกนี้ยังมีระดับที่ต่ำ พวกมันจึงมีวิธีการจู่โจมแค่ไม่กี่รูปแบบและขาดความสามารถในการพลิกแพลง ยิ่งไปกว่านั่นพวกมันยังไม่รู้จักการหลบเสียด้วย พวกมันทั้งหมดจะถูกเขาจัดการเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น
หลังจากที่จู่โจมใส่พวกมันทั้งหกอย่างต่อเนื่องอยู่นานกว่า 3 นาที ในที่สุดพวกมันทั้งหมดก็ถูกจัดการ ร่างของเขามีแสงสีขาวกระพริบรัวๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามอนสเตอร์รูปร่างคนที่แสนอ่อนแอพวกนี้จะทำให้เลเวลของเขาอัพไปถึงเลเวล 6 แล้ว!
เขารู้ว่าเทคโนโลยี VR หมายถึงอะไร แม้ว่าจะไม่สามารถแสดงความสามารถในโลกแห่งความจริงได้ แต่เขาก็ยังสามารถแสดงความสามารถในโลกเสมือนจริงได้ เขาซื้อชุดอุปกรณ์ VR ทั้งหมดมาในวันนั้น และตั้งใจว่าจะเล่นอาชีพนักสู้ เพราะเป็นอาชีพที่มีความคล่องแคล่วว่องไวและใช้ทุกส่วนของร่างกายในการต่อสู้ นี่เป็นอาชีพที่เหมาะสมที่สุดที่จะให้เขาได้แสดงความสามารถอออกมา
แต่เพราะความผิดพลาดจากอาฟา ทำให้เขาต้องมาเล่นเป็นจอมเวทย์ซึ่งเป็นอาชีพที่อ่อนแอเปราะบางและมีความสามารถในการต่อสู้ระยะประชิดที่ต่ำที่สุดในเกม
ในตอนแรก เขารู้สึกหดหู่และสิ้นหวังเป็นอย่างมาก แต่หลังจากได้ต่อสู้กับอัศวินกลุ่มนั้น เขาก็ตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่น่าหดหู่ขนาดนั้น สำหรับเขาที่มีทักษะและประสบการณ์ในการต่อสู้สูงล้ำ เพียงแค่เลือกลงคะแนนสภานะไปยังค่าความแข็งแกร่งและความว่องไว มันก็ไม่สำคัญว่าเขาจะเล่นอาชีพที่อะไร
แม้การได้เล่นอาชีพนักสู้จะเหมาะสมกับวิชากังฟูของเขามากที่สุด แต่การเล่นจอมเวทย์ที่ลงค่าสถานะเพื่อสงเสริมวิชากังฟูก็ไม่ได้แย่ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะเล่นเป็นจอมเวทย์กังฟู!
ในขณะที่เขากำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงของเด็กหนุ่มก็เรียกสติของเขากลับมา
"ครู!" อาฟากล่าว เขาทำอะไรไม่ถูกในสถานการณ์เช่นนี้
เมื่อกู่เฟยได้สติ เขาก็ตรงไปประคองชายผู้น่าสงสารที่ถูกพวกชายตัวโตรุมทำร้ายขึ้นมา
"นายรู้สึกเป็นไงบ้าง?"
"ผมไม่เป็นไร!" ชายคนนั้นกล่าวและค่อยๆลุกขึ้นยืน แม้บนใบหน้าจะเต็มไปด้วยรอบบอบช้ำ แต่เขาก็ดูเป็นชายที่สุขุมเยือกเย็นและดูชาญฉลาด มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนสุภาพและนุ่มนวลอย่างเขาจะถูกเลือกเป็นเป้าหมายในการกลั่นแกล้ง
กู่เฟยและอาฟาพยุงชายหนุ่มไปยังลานน้ำพุซึ่งอยู่ตรงกลางสี่แยกและประคองเขาให้นั่งลง ชายคนดังกล่าวหันไปตักน้ำในบ่อน้ำพุขึ้นมาล้างหน้า เขาดูมีชีวิตชีวิตขึ้นและหันมากล่าวทักทาย "ยินดีที่ได้พบคุณ ผมชื่อรอยยิ้มที่หายไป"
เพียงแค่ได้ยินกู่เฟยก็เข้าใจได้ในทันทีว่านี่เป็นชื่อในเกมของอีกฝ่าย
“ฉัน เมาพันไมล์” กู่เฟยประกาศชื่อของตนเองออกไป นี่เป็นชื่อที่อาฟาเป็นคนตั้ง มันทำให้เขาดูราวกับเป็นพวกขี้เมา
พวกเขาทั้งสองจับมือกัน รอยยิ้มที่หายไปไม่ได้สนใจอาฟา เพราะเขาพอจะดูออกว่าอาฟาเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ติดตามกู่เฟยมา
"นี่เป็นครั้งแรกที่เทคโนโลยีโลกเสมือนจริงถูกใช้ในเกมออนไลน์ ฉันรู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้จะต้องเกิดขึ้น แต่ก็ไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วแบบนี้" รอยยิ้มที่หายไปกล่าว
"นายพูดเหมือนตัวเองเป็นผู้พัฒนาของเกมนี้เลย?" กู่เฟยกล่าว
เมื่อได้ยินคำพูดของกู่เฟย อาฟาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาผ่านเกมออนไลน์มาหลายเกม การได้รู้จักเกมมาสเตอร์(GM)หรือพวกผู้พัฒนานั้นมีประโยชน์มากมาย ตั้งแต่เรื่องเล็กๆอย่างเรื่องข้อมูลที่คนทั่วๆไปไม่รู้ ไปจนถึงข้อมูลลับเพื่อให้ได้มาซึ่งไอเท็มระดับเทพ เมื่อผู้เล่นได้พบเกมมาสเตอร์พวกเขาก็มักจะกราบไหว้บูชาเยี่ยงบรรพบุรุษของตัวเอง
รอยยิ้มที่หายไปพยักหน้าและมองขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนจะกล่าว "เกมพาราเลลเวิลด์เพิ่งเริ่มได้ไม่นาน พวกเราก็ได้รับรายงานว่ามีกลุ่มบางกลุ่มอาศัยอาชีพและค่าสถานะที่แข็งแกร่งกว่าไปรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า ผมจึงเข้ามาเพื่อตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยตนเอง ไม่คิดเลยว่าจะได้รับประสบการณ์ตรงที่ชัดเจนถึงขนาดนี้"
"แล้วนายจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง?" กู่เฟยถาม
"ผมยังไม่รู้" รอยยิ้มที่หายไปตอบ "ต้องรอดูว่าฝ่ายเทคนิควางแผนยังไง เกมนี้ยังมีปัญหาอยู่อีกพอสมควร คงจะต้องใช้เวลาอีกซักพักถึงจะจัดการปัญหาต่างๆเหล่านี้ได้หมดได้"
เมื่อเห็นว่ารอยยิ้มที่หายไปเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า กู่เฟยกับอาฟาจึงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าตามอย่างช่วยไม่ได้ ขณะนี้ฝนกำลังตกปรอยๆ กู่เฟยไม่เข้าใจว่ารอยยิ้มที่หายไปมองขึ้นบนท้องฟ้าเพื่ออะไร หรือว่าเขาคิดที่จะใช้น้ำฝนล้างหน้า?
"พวกนายมองอะไรกันหรอ?" รอยยิ้มที่หายไปถามด้วยความสงสัย
"แล้วนายกำลังมองอะไรอยู่?" อาฟาตอบด้วยการถามกลับ
"ฉันไม่ได้มองอะไร ฉันแค่เลือดกำเดาไหลจึงต้องเงยหน้าขึ้น!" รอยยิ้มที่หายไปกล่าว
เมื่อรู้ถึงสาเหตุที่รอยยิ้มที่หายไปเงยหน้ามองขึ้นฟ้า พวกเขาทั้งสองก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก
หลังจากนั้นชั่วครู่ รอยยิ้มที่หายไปก็ก้มกลับหัวลงมาและกล่าว "ผมยังต้องไปตรวจดูที่อื่นอีก แล้วพวกคุณวางแผนจะทำอะไรต่อไป?"
"ฉันจะไปอัพเลเวล!" กู่เฟยตอบ หลังจากที่เขาได้รู้ว่าเขาจะสามารถใช้วิชากังฟูได้อย่างเต็มประสิทธิภาพหลังจากที่เพิ่มค่าสถานะ เขารู้สึกกระหายการเก็บเลเวลขึ้นมาในทันที
อาฟาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดกับรอยยิ้มที่หายไป"ผมอยากตามคุณไปด้วย"
รอยยิ้มที่หายไปยิ้มเหมือนรู้ทันและกล่าว "ฉันเป็นผู้ควบคุมความสมดุลภายในเกม นายอย่าหวังว่าจะได้ผลประโยชน์พิเศษอะไรจากการตามฉันไป "
เมื่อโดนรู้ทัน ใบหน้าของอาฟ่าก็กลายเป็นสีแดง เขาพยายามพูดแก้ต่าง "ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น ผมแค่อยากตามคุณไปเพื่อทำความคุ้นเคยกับเกม"
"งั้นก็ตกลง ไปกันเลยเถอะ!" รอยยิ้มที่หายไปยิ้มให้อาฟาก่อนจะหันไปถามกู่เฟย "แล้วคุณไม่อยากมาทำความคุ้นเคยกับเกมไปพร้อมกับพวกเราหรอ?" เขาพยายามเน้นคำว่า "คุ้นเคย" ซึ่งนั่นทำให้ใบหน้าของอาฟายิ่งแดงขึ้นไปอีก
"ไม่เป็นไร ไปทำสิ่งที่พวกนายต้องการเถอะ! " กู่เฟยโบกมือ
เมื่อทั้งสองแยกตัวออกไปแล้ว กู่เฟยก็ออกจากเขตเมืองหยุนตวนและตรงไปยังเขตเก็บเลเวลที่เหมาะสมในทันที
โดยทั่วๆไปแล้วบริเวณรอบๆเมืองมักจะเป็นสถานที่เก็บเลเวลของผู้เริ่มต้นเสมอ แม้แต่ในเกมนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น พวกมอนสเตอร์ก็เป็นมอนสเตอร์ทั่วๆไปเช่น แมว สุนัข กระต่าย และสัตว์ตัวน้อยน่ารักประเภทอื่นๆ ด้วยเทคโนโลยี VR สัตว์ตัวน้อยๆเหล่านี้จึงดูมีชีวิตชีวาและน่ารักสมจริงเป็นอย่างยิ่ง สิ่งที่น่าผิดหวังก็คือพวกมันอ่อนแอเกินไป มอนสเตอร์สุนัขพวกนี้ เพียงแต่โดนเขาโจมตีใส่เพียงแต่ครั้งเดียวก็ร้องออกมาอย่างน่าสงสารแล้ว
หลังจากที่ไล่เตะสุนัขไปสองครั้ง กู่เฟยก็ไม่สามารถทำใจเตะพวกมันได้อีก เมื่อเขามองไปรอบๆก็พบผู้เล่นส่วนใหญ่ก็เป็นเหมือนเขา มีเพียงแค่ส่วนน้อยที่จะสามารถฆ่าสัตว์น้อยน่ารักเหล่านี้ได้โดยไม่รู้สึกลำบากใจ แต่ในท้ายที่สุดพวกเขาก็โดนผู้เล่นคนอื่นๆมองมาด้วยสายตาที่รังเกียจ ทำให้ไม่อยากจะเก็บเลเวลอีกต่อไป
ผู้เล่นส่วนใหญ่จ้องมองไปยังสัตว์ตัวน้อยน่ารักเหล่านั้น พวกมันวิ่งเล่นและกระโดดไปมาไม่ได้มีพิษภัยอะไร บางตัวถึงกลับเข้ามาคลอเคลียอย่างเป็นมิตรแสดงให้เห็นถึงความน่ารักของพวกมัน
"เราจะเก็บเลเวลโดยการฆ่าพวกมันได้ยังไง” ชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวพร้อมกับวางอาวุธลง
"ใช่ พวกมันน่ารักเกินไป” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับนั่งลงแล้วก็อุ้มกระต่ายน้อยที่วิ่งมาหาเธอขึ้นมากอด "บริษัทเกมนี้คิดยังไงถึงได้สร้างมอนสเตอร์น่ารักๆแบบนี้ออกมาให้ผู้เล่นเก็บเลเวล!"
เหล่าผู้เล่นบริเวณนั้นเริ่มจับกลุ่มพูดคุยและแสดงความไม่พอใจต่อผู้พัฒนาเกม
สำหรับกู่เฟย เขาไม่คิดที่จะเสียเวลา หากเก็บเลเวลที่นี่แล้วทำให้รู้สึกลำบากใจ เขาก็แค่ต้องไปเก็บเลเวลที่อื่น
ยังไงเขาก็ไม่คิดที่จะใช้วิชากังฟูของเขาทำร้ายสัตว์ตัวน้อยน่ารักเหล่านี้อยู่แล้ว มันไม่ใช่เรื่องน่าภาคภูมิใจเลยที่จะใช้วิชาที่เขาทุ่มเทฝึกฝนมาทั้งชีวิตเพื่อทำร้ายสุนัขที่ไม่มีทางสู้ตัวหนึ่ง
เขาเดินต่อไปตามถนนสายหลักและค่อยๆห่างออกจากเมืองไปเรื่อยๆ ทิวทัศน์โดยรอบเป็นภูเขาที่ทอดยาวออกไปไกลสุดสายตา หลังจากที่เดินออกมาระยะหนึ่งแล้ว เขาก็ไม่เห็นสัตว์ตัวน้อยน่ารักเหล่านั้นอีก
เมื่อเขาเดินข้ามยอดเขาเล็กๆมาลูกหนึ่ง เขาก็พบกับสถานที่เก็บเลเวลแห่งใหม่ ชายที่มีหน้าตาอุบาทว์หลายคนกำลังนั่งล้อมรอบกองไฟกันอยู่ด้วยความเบื่อหน่าย
หลังจากสังเกตอยู่ชั่วครู่ กู่เฟยก็มั่นใจว่าคนพวกนี้ไม่ใช่ผู้เล่น แต่เป็นมอนสเตอร์ เพราะพวกเขาทั้ง 6 มีใบหน้า รูปร่างและการแต่งกายที่เหมือนกัน
มอนสเตอร์รูปร่างเหมือนมนุษย์เหล่านี้เป็นสิ่งที่กู่เฟยกำลังตามหา
"นี่สิถึงจะเป็นคู่ต่อสู้ที่เหมาะสม” กู่เฟยคิดและพุ่งตรงไปหาพวกมัน
พวกมันทั้งหกนั่งล้อมวงกัน เป็นธรรมดาที่จะมองเห็นรอบทิศทาง แต่พวกมันไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรในตอนแรกที่เห็นกู่เฟย พวกมันเริ่มลุกขึ้นหลังจากที่กู่เฟยเข้ามาในระยะของพวกมัน
"ว้าว! มีเหยื่อมาให้พวกเราเชือดแล้ว! รีบจับมันเร็ว!”
ถ้านี่เป็นเกมออนไลน์เกมอื่นๆที่มีมาก่อนหน้านี้ คำพูดเหล่านี้คงจะเป็นกรอบคำพูดที่แสดงขึ้นมาเหนือศีรษะของพวกมัน แต่ด้วยเทคโนโลยี VR ที่ถูกนำมาใช้ในเกมนี้ ทำให้คำพูดของพวกมันเป็นเสียงจริงๆ
พวกมันทั้งหกวิ่งเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง แม้แต่ความเร็วในการเคลื่อนที่พวกมันก็ยังเท่ากัน
การโจมตีของมอนสเตอร์ที่เป็น NPC พวกนี้ตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง หนึ่งในพวกมันใช้มีดสั้นแทงใส่กู่เฟย แต่เขาก็ใช้ความคล่องแคล่วเบี่ยงตัวหลบและต่อยสวนกลับไปได้อย่างงดงาม
การต่อสู้ครั้งนี้แต่ต่างจากการต่อสู้กับกลุ่มชายตัวโตครั้งก่อนหน้า เพราะการจู่โจมทำให้ HP ของอีกฝ่ายลดลง แม้ว่ามันจะเป็นการจู่โจมที่ค่อนข้างเบาของจอมเวทย์ แต่มันก็ยังสามารถสร้างความเสียหายให้กับมอนสเตอร์เหล่านั้นได้
มอนสเตอร์ที่ถูกชกจนตัวเซถอยหลังพยายามตั้งหลักและพุ่งกลับเข้ามาหากู่เฟยอีกครั้ง มีดสั้นในมือแทงออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ผลก็ยังคงเป็นเช่นเดิม กู่เฟยหลบการโจมตีอันแสนธรรมดาของมันและสวนกลับไปได้อย่างง่ายดาย
แม้มอนสเตอร์รูปร่างคนทั้งหกจะยืนล้อมเขาอยู่ แต่กลับเป็นเขาที่โจมตีพวกมันทั้งหกอยู่ฝ่ายเดียว พวกมันแต่ละคนอ่อนแอกว่าพวกอันธพาลที่เขาพบเจอก่อนหน้านี้เสียอีก
สิ่งนี่ทำให้เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ทุกสิ่งในโลกเสมือนจริงนี้มีความสมจริงเป็นอย่างยิ่ง แต่คงเป็นเพราะมอนสเตอร์พวกนี้ยังมีระดับที่ต่ำ พวกมันจึงมีวิธีการจู่โจมแค่ไม่กี่รูปแบบและขาดความสามารถในการพลิกแพลง ยิ่งไปกว่านั่นพวกมันยังไม่รู้จักการหลบเสียด้วย พวกมันทั้งหมดจะถูกเขาจัดการเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น
หลังจากที่จู่โจมใส่พวกมันทั้งหกอย่างต่อเนื่องอยู่นานกว่า 3 นาที ในที่สุดพวกมันทั้งหมดก็ถูกจัดการ ร่างของเขามีแสงสีขาวกระพริบรัวๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามอนสเตอร์รูปร่างคนที่แสนอ่อนแอพวกนี้จะทำให้เลเวลของเขาอัพไปถึงเลเวล 6 แล้ว!
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น